در دنیایی زندگی می کنیم که هر لحظه بُتـی جدید می یابیم و روی به سوی او می آوریم...
پس ایمانمان کجاست؟!
    در ظاهر!!!
بی هیچ توکل بر او...
    بی هیچ امید به او...
        بی هیچ رضای او...
سرِ طاعت بر هر کسی فرود می آوریم،
    تا رفع نیازی کند از حال مان.
دل به هر وسیله ای داده ایم،
    تا در او بیابیم آرامش زندگی مان.
افسوس که نه این و نه آن درد ما را چاره نیست
    و سرگردان ما را در این دنیای پر زرق و برق رها می کنند؛
        بی هیچ نصیب؛ که حتی درد بی دردی مان را می افزاید.
...
وای بر حال ما اگر
    در نماز...
نمازمان بُـت ما باشد!
    به آن فخر بفروشیم،
        که مومنیم، که طاعت خدای یگانه می کنیم!

برخیز تا یکسو نهیم این دلق ارزق فام را            بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوی نام را
هر ساعت از نو قبله ای با بت پرستی می رسد    توحید برما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را