«« موچ وبلاگی بسیجی واقعی »» مدرسه عشق

به دعوت دوست عزیر روح الله جعفری (+) به موج وبلاگی بسیج و بسیجی واقعی دعوت شدم

ستایش خدای را سزاست که در یگانگی اش بلندمرتبه و در تنهایی اش به آفرینندگان نزدیک است.سلطنتش پر جلال و در ارکان آفرینش اش بزرگ است، بر همه چیز احاطه دارد بی آنکه مکان گیرد و جا به جا شود و بر تمامی آفرینندگان به قدرت و برهان خود چیره است. همواره ستوده بوده و خواهد بود، مجد و بزرگی او را پایانی نیست و آغاز و انجام از او و برگشت امور به سوی اوست.
«ای پیامبر! آنچه - در حق علی- از سوی پروردگارت بر تو فرود آمده، ابلاغ کن وگرنه رسالت او را انجام نداده ای»
...
ای مردمان! خداوند را، صراط مستقیم منم که فرمان به پیروی آن داده و سپس علی است و آنگاه فرزندانم از نسل او، پیشوایان هدایت اند که براستی و درستی راه می برتد و با حق دادگری کنند.
بدانید! «ستیزندگان آنان گمراه و نابخرد و برادران شیاطین اند که برای گمراهی مردمان، سخنان بیهوده را به یکدیگر می رسانند.»
...
و اکنون من، در این سوی تاریخ، در برابر امواج بسیار که هر یک مرا به طرف خویش فرا می خواند (برهر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود!).
    پرتوی نور هدایت به سوی تکیه گاهی استوار و مامن آرامش و رهایی کجاست، کدامین سو؟؟؟
مدرسه عشق؟!
    آری، باید شناخت مبدا را، مقصد را؛ باید آموخت، رفتن را، رسیدن را؛ باید فهمید ارادت را، محبت را، درد داشتن را...
بشوی اوراق اگر همدرس مایی/ که علم عشق در دفتر نباشد
یا علی! تویی مدرس عشق، تو که شیوه عدالتت بر یاری مظلوم استوار بود؛
    می آموزم از این عدل، از این محبت، از این اخلاص (از علی آموز اخلاص عمل)... از این عشق!

و بسیج این مدرسه عشق، مکتب شاهدان و شهیدان گمنامی است که پیروانش بر گلدسته های رفیع آن، اذان شهادت و رشادت را سرداده اند؛
    باشد که این مفهوم والا را دریابیم.