تو را خواندم
خواندم تا رهایم سازی ز خویش،
تا برسانیم به خویش!
گفتم:
ای هستی بخش جانها!
تشنه ام، تشنه به آبی که جان می بخشد، و حیاتی نو می آفریند.
ساقی، تو بیا و بر کفم نه/ یک کوزه آب زندگانی
آن ندای ساقی را به یاد آوردم که:
باز آ.... آنکه به سوی تو باز گردد،
گویی تازه متولد شده است.
...
و آنگاه،
جاری ساختی آب حیاتی در رگهایم،
که سراسر وجودم را فرا گرفت.
این تازه جان را
معطر می کنم به نام و یاد تو...
و گویم:
دلا، مبارکت باد!
|
درباره
وبلاگ
نویسنده:
